ବର୍ଷା ଋତୁ ରଚନା ( Barsha Rutu Essay in Odia ) Rainy Season essay in odia

ବର୍ଷା ଋତୁ
( Barsha Rutu Essay in Odia )

barsha rutu rachana in odia

ବର୍ଷକ ବାରମାସ ଓ ଛଅଟି ଋତୁ । ସେଥିମଧ୍ୟରୁ ବର୍ଷା ଋତୁ ଅନ୍ୟତମ । ଆଷାଢ ଓ ଶ୍ରାବଣ ଦୁଇମାସକୁ ନେଇ ଏହି ଋତୁର ପ୍ରାଧାନ୍ୟ ବିସ୍ତାରିତ ହୁଏ । ପ୍ରଚଣ୍ଡ ରୌଦ୍ରତାପକ୍ଲିଷ୍ଟ ଧରାବକ୍ଷରେ ଯେତେବେଳେ ରିମ୍ ଝିମ୍ ସଙ୍ଗୀତ ଗାନ କରି ପ୍ରାବୃଟ୍ ଅବତରଣ କରେ । ସେତେବେଳେ ଧରା ଆନନ୍ଦରେ ନାଚି ଉଠେ । ଅଂଶୁଘାତର ଭୟ ମନରୁ ଦୂରେଇଯାଏ । ଲୋକେ ଶାନ୍ତିରେ ନିଃଶ୍ଵାସ ମାରନ୍ତି । ଦକ୍ଷିଣ – ପଶ୍ଚିମ ମୌସୁମୀ ବାୟୁ ପ୍ରବାହ ଆରମ୍ଭ ହୋଇ ଓଡିଶାରେ ପ୍ରଚୁର ପରିମାଣରେ ବୃଷ୍ଟି ହୁଏ ‌। ଆକାଶ ମେଘାଛନ୍ନ ରହେ । ରାତ୍ରିର ଅନ୍ଧକାରରେ ଅସଂଖ୍ୟ ଜୁଳୁ ଜୁଳିଆ ପୋକ ସେମାନଙ୍କର ଜ୍ୟୋତି ଦେଖାଇ ହୁଅନ୍ତି । ରକ୍ଷ ଧରାବକ୍ଷ ସବୁଜୀମାରେ ଭରିଯାଏ । ଘାସ ପଡିଆରେ ନାଲି ଗୁଲୁଗୁଲୁ ଦୋଲନ୍ତି ।

“ମେଘ ବରଷିଲା ଟୁପୁର ଟୁପୁର
          କେଶୁର ମାଇଲା ଗଜା”
     କେଉଁ ରାଇଜରେ ରହିଲେ ମୋ ରଜା
           ତେଲିଙ୍ଗି ବାଇଦ ବଜା ।”
ବର୍ଷା କାଳୀନ ଆକାଶ –
ବର୍ଷା କାଳୀନ ଆକାଶ ଅତ୍ୟନ୍ତ ମନୋମୁଗ୍ଧ କରେ । ବିସ୍ତୃତ ମେଘ ଆନ୍ତରଣ ଉହାଡରେ ସୂର୍ଯ୍ୟକିରଣ ପ୍ରତିଫଳିତ ହୋଇ ଆକାଶରେ ଏକ ମନୋରମ ମେଘାଲୋକ ସୃଷ୍ଟି କରିଥାଏ । ବର୍ଷା ଆଗମନରେ ଆକାଶ ଘନକୃଷ୍ଣ ବାଦଲରେ ଆଚ୍ଛାଦିତ ହୁଏ । ସେହି କୃଷ୍ଣ ଘନ ବନ୍ଧରେ ବିଦ୍ୟୁଲତା / ଚପଳା ଚକ୍ ଚକ୍ କରିଉଠେ । ମେଘର ମେଘର ମନ୍ଦଧ୍ଵନି ସହ ବଦ୍ରର ଘଡି ଘଡି ଶବ୍ଦରେ ତ୍ରିଭୂବନ କମ୍ପି ଉଠେ । ମେଘ ଉଢାଳରେ ସୂର୍ଯ୍ୟଦେବ ଉଙ୍କି ମାରନ୍ତି ‌। ଜଳକଣା ପୂର୍ଣ୍ଣ ଧୂସର ଆକାଶରେ ସୂର୍ଯ୍ୟାଲୋକ ପ୍ରତିଫଳିତ ହୋଇ ଇନ୍ଦଧନୁ ପଡେ । ଇନ୍ଦଧନୁର ସାତଟି ରଙ୍ଗ ଆକାଶର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟକୁ ଶତ ଗୁଣରେ ବର୍ନ୍ଧିତ କରିଥାଏ । ଘନ ବାଦଲ ବକ୍ଷରେ ବକପଂକ୍ତିର ଉଡତୀୟମାନ ଦୃଶ୍ୟ ଦର୍ଶକ, କବି ଓ ଭାବୁକ ପ୍ରାଣରେ ଅପୂର୍ବ ଆହ୍ଲାଦ ସୃଷ୍ଟି କରେ । ଆକାଶରେ ଚନ୍ଦ୍ରମା ପ୍ରାୟ ଦୃଷ୍ଟିଗୋଚର ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ । ତାରାପତିଙ୍କର ଏତାଦୃଶ ବିଷଣ୍ଣତା ଅବଲୋକନ କରି ତାରାମାନେ ମଧ୍ୟ ଆଲୋକ ବିକିରଣରୁ କ୍ଷାନ୍ତ ହୁଅନ୍ତି । ସେହି ସୁଯୋଗରେ ଜ୍ୟୋତିରିଙ୍ଗଣମାନେ ସ୍ଵକୀୟ ନିଷ୍ପ୍ରଭଜ୍ୟୋତି ଦେଖାଇବାରେ ବ୍ୟଗ୍ର ହୁଅନ୍ତି । କବିବର ରାଧାନାଥଙ୍କ ଭାଷାରେ –

“ଉଭେଇଗଲେ ନଭୁଁ ଜ୍ୟୋତିଷ୍କଗଣେ “
     ଜ୍ୟୋତି ଦେଖାଇ ହେଲେ ଜ୍ୟୋତିରିଙ୍ଗଣେ”

ବର୍ଷା କାଳରେ ପଲ୍ଲୀର ଦୃଶ୍ୟ –
ବର୍ଷାକାଳରେ ପଲ୍ଲୀର ଦୃଶ୍ୟ ଅତ୍ୟନ୍ତ ହୃଦୟସ୍ପର୍ଶୀ । ପଲ୍ଲୀ ସନ୍ନିକଟ ପର୍ବତ ଦୃଶ୍ୟ ଅତିବ ମନୋରମ । ଶ୍ୟାମଶୈଳର ନୀଳ ବିଗ୍ରହରେ ଧବଳ ଅଭ୍ରଖଣ଼୍ଡ ପଲ୍ଲୀର ସୌନ୍ଦଯ୍ୟକୁ ବର୍ନ୍ଧନ କରିଥାଏ । ରାଧାନାଥଙ୍କର ରଚନାରେ ତା’ର ଭବ୍ୟଚିତ୍ର ଦେଖିବାକୁ ମିଳେ । “ଠାବେ ଠାବେ ଶଇଳ ନୀଳ ବିଗ୍ରହେ ଧବଳ ଅଭ୍ରଖଣ୍ଡ କିଶୋଭା ବହେ ।” ପଲ୍ଲୀର ଶୁଷ୍କ – ନାରସ ଧୂସର ବକ୍ଷ ଉପରେ ନୂତନ ସବୁଜିମାର ଏକ ପ୍ରଲେପ ପଡିଯାଏ । ନିଷ୍ପ୍ରାଣ ବନାନୀର ନୂତନ ପ୍ରାଣ ମଞ୍ଚାର ହୁଏ । ଦିଗବଳୟ ବ୍ୟପୀ ସବୁଜ ଶସ୍ୟକ୍ଷେତ୍ର ପଲ୍ଲୀର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟକୁ ଶତଗୁଣରେ ବର୍ଦ୍ଧନ କରିଥାଏ । ସେହି ଦିଗନ୍ତ ବିସ୍ତାରିତ ଦୃଶ୍ୟବଲୀରେ ମାଟିର ସନ୍ତାନ କୃଷକ ଆତ୍ମବିସ୍କୃତ ହୁଏ ।ଆବାରିତ ବାରି ଧାରାକୁ ସେ ଭ୍ରୁକ୍ଷେପ ନ କରି କର୍ମତତ୍ପର ହୁଏ । ପଲ୍ଲୀଲଳମା ପୁଷ୍କରିଣୀ ଓ ନଦୀଘାଟରୁ ଚଳଚଞ୍ଚଳ ପାଦରେ କାଖରେ କଳସୀ ଧରି ପ୍ରତ୍ୟାବର୍ତ୍ତନ କରେ । ଚଲାପଥ କର୍ଦ୍ଦମାନ୍ତ ହୁଏ । ସେହି କର୍ଦ୍ଦମାନ୍ତ ରାସ୍ତାରେ ପଲ୍ଲୀ କ୍ରୀଡାରୀତ ଥିବା ସମୟରେ କିମ୍ବା ଗମନାଗମନ କରୁଥିବା ବେଲେ ନିର୍ଘାତ କଚଡା ଖାଆନ୍ତି । ନିଦାଘ ପ୍ରପିଡୀତା କ୍ଷୀଣାଙ୍ଗୀ ସ୍ରୋତସ୍ଵନୀ ବାରି-ପ୍ରବାହରେ ଉତଫୁଲ୍ଲିତ ହୁଏ, ସୁତରାଂ କୁଳୁକୁଳୁ ନାଦରେ ସଙ୍ଗୀତ ଗାନ କରେ । ଗ୍ରାମ୍ୟ ପୁଷ୍କରିଣୀ, ତାଡାଗ କୂପ ନିସ୍ତବ୍ଧତାକୁ ଭଙ୍ଗ କରନ୍ତି । କୋକଦମ୍ପତି ନଦୀ, ପୁଷ୍କରିଣୀ ପରିତ୍ୟାଗ କରିନ୍ତି । ବିକଟ ଧ୍ଵନିରେ ପଲ୍ଲୀ ଶବ୍ଦାୟିତ ହୁଏ । ଶ୍ୟାମ ଦୂର୍ବାଦଳ ଉପରେ ସାଧବବହୁର ମନ୍ଥର ଗତି ଅତ୍ୟନ୍ତ ପୀତିପଦ । ସତେଯେପରି ସବୁଜ ଗାଲିଚା ଉପରେ ମର୍କତମଣି ଖଚିତ ହୋଇଛି । ପଲ୍ଲୀର ଶିଶୁମାନେ ଗାଁ ଦାଣ୍ତରେ ପ୍ରବାହିତ ହେଉଥିବା ଜଳାଧାରରେ କାଗଜ ଡଙ୍ଗା ଭସାଇ ଆନନ୍ଦରେ ତାଳି ମାରୁଥାନ୍ତି । ବର୍ଷା ହେଉଥିବା ସମୟରେ ଚାଳରୁ ଟପଟପ ପାଣି ପଡେ ‌। ଓଳି ତଳେ ତାହା କ୍ଷୁଦ୍ରକ୍ଷୁଦ୍ର ପାଣି ଫୋଟକା ସୃଷ୍ଟି କରେ । ମୂହୂର୍ତ୍ତକ ମଧ୍ୟରେ ପାଣି ଫୋଟକା ଗୁଡିକ ଫାଟିଯାଇ ଜୀବନର କ୍ଷଣଭଙ୍ଗୁରତା ସର୍ମ୍ପକରେ ସୂଚନା ଦିଅନ୍ତି ।

ବର୍ଷାକାଳରେ ସମସ୍ୟା / ଅପକାରିତା –
ଏହି ଋତୁରେ ନଈରେ ପାଣିବଢି ନଈ ଦୁଇକୂଳ ଖାଉଥାଏ । ନାଉରୀ ମାନେ ଘାଟ ଡଙ୍ଗାରେ ଷଝାରିମାନଙ୍କୁ ପାରି କରିବାରେ ଲାଗିଥାନ୍ତି, ଏହି ସମୟରେ ଅନେକ ଦୁର୍ଘଟଣା ମଧ୍ୟ ଘଟିଥାଏ ବା ବେଳେ କୌଣସି କାରଣ ବସତ ନୌକାଟି ବୁଡି ଯାଇଥାଏ ଓ ଧନଜୀବନ କ୍ଷତି ହୁଏ । ଏହି ଋତୁରେ ବନ୍ୟା ହୋଇ ଅନେକ ସମସ୍ୟା ସୃଷ୍ଟି କରେ । ଚାରିଆଡେ ଜଳାର୍ଣ୍ଣବ ଦେଖାଯାଏ । ଜମିରେ ବାଲିଚରି ମାଡିଯାଏ । ଶସ୍ୟକ୍ଷେତ୍ର ଅନେକ ଦିନଧରି ପାଣିରେ ବୁଡି ରହିବା ଫଲରେ ଫସଲ ଧୋଇହୋଇ ଯାଏ । କୃଷକ ମୁଣ୍ଡରେ ହାତ ଦେଇ ବସେ । ଗାଁ ଗଣ୍ଡାରେ ପାଣି ପଶି ବହୁ ଧନଜୀବନ ନଷ୍ଟକରେ । ନଦୀକୂଳ ଅତଡା ଥାଏ, ବୃକ୍ଷମାନ ଉପୁଡି ଯାଇ ପାଣିରେ ଭାସିଯାଆନ୍ତି । ବିଷଧର ସାପମାନେ ଗାଁ ଗଣ୍ଡାକୁ ପଶିଯାଇ ଆତଙ୍କ ସୃଷ୍ଟି କରନ୍ତି । ବେଳେ ବେଲେ ବନ୍ୟା ସାଙ୍ଗକୁ ବାତ୍ୟା ଦେଖାଦେଇ ପ୍ରଳୟ ସୃଷ୍ଟି କରେ । ସେ ଦୁଃଖ ଅବର୍ଣ୍ଣନନୀୟ ହୋଇପଡେ । ସମୁଦ୍ରକୁ ଶଙ୍ଖେ ପାଣି ଭଳି ଦୁର୍ଗତମାନଙ୍କୁ ଯେଉଁ ସରକାରୀ ସାହାର୍ଯ୍ୟ ମିଳେ ତାହା କିଛି ନୁହେଁ କହିଲେ ଚଳେ ।

ବର୍ଷା ଋତୁରେ ଫୁଲଫଲ –
ବର୍ଷାଋତୁରେ ପଲ୍ଲୀଭୂମି ହରିତ ଦୁର୍ବାଦଳମଣ୍ତିତ ହୋଇ ସବୁଜ ବସ୍ତ୍ର ପରିଧାନ କଲାପରି ଦେଖାଯାଏ । ଏହି ସବୁଜ ଶୋଭା ମଧ୍ୟରେ ଲୋହିତ ବର୍ଣ୍ଣର ସାଧବବୋହୁ ପୋକ ମନ୍ତର ଗତିରେ ବିଚରଣ କରୁଥାଏ । ବୃକ୍ଷଲତା ଶ୍ୟାମଳ ପତ୍ର ସମ୍ଭାରରେ ତ୍ଵରିତ ହୋଇ ଅପୂର୍ବଶ୍ରୀ ଧାରଣ କରିବଥାନ୍ତି । ପଲ୍ଲୀବାସୀଙ୍କର ବାଡି ବଗିଚାରେ ନାନା ଜାତିର ଶାଗ ଓ ପନିପରିବା ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇ ଶୋଭାମୟ ଦେଖାଯାଇଥାଏ । ଲାଉ, କଖାରୁ ଓ ପୋଇଉଙ୍କ ସବୁ ଚାଳ ଉପରକୁ ମାଡିଯାଇଥାଏ ‌। ଜହ୍ନି, ଭେଣ୍ଡି, କଖାରୁ, କାକୁଡି, କାଙ୍କଡ, ଆଦି ପ୍ରଚୁର ପରିମାଣରେ ଫଳେ । ଭୂମି ଉପରେ ଠାଏ ଠାଏ ଧଳା ଛତୁମାନ ଫୁଟି ଭୂମିର ଶୋଭାକୁ ବର୍ଦ୍ଧିତ କରେ । ଋତୁରେ ପଦ୍ମଫୁଲ ଲୁପ୍ତ ହୋଇଯାଏ କିନ୍ତୁ କିଆ, କେତକୀ, ଜାଇ, ମଲ୍ଲୀ, ମାଧବୀ, ମାଳତୀ, କଦମ୍ଵ, କେଳି, କଦମ୍ଵ, ଚମ୍ପା, କାଠ ଚମ୍ପା, ଟଗର, ତରାଟ, ଗୋଲାପ, ନିଆଲୀ, ସେବତୀ ଓ ହରଗୌରା ଇତ୍ୟାଦି ଫୁଲସବୁ ଫୁଟି ପଲ୍ଲୀ ଭୂମିକୁ ସୁଶୋଭିତ କରନ୍ତି ।

ପର୍ବପର୍ବାଣୀ –
ଏ ଋତୁରେ ପଲ୍ଲୀବାସୀଗଣ ନାନା ଉତ୍ସବକୁ ସମାରୋହର ସହିତ ପାଳନ କରନ୍ତି । ସେଗୁଡିକ ମଧ୍ୟରେ ଶ୍ରୀଗୁଣ୍ତିଚା ଯାତ୍ରା, ବାହୁଡା ଯାତ୍ରା ଅଳ୍ପ କୋତୋଟି ପଲ୍ଲୀ କେନ୍ଦ୍ରରେ ଅନୁଷ୍ଠିତ ହୁଏ । ଝୁଲଣ ଉତ୍ସବରେ ପଲ୍ଲୀ-ଠାକୁର ସୁସଜ୍ଜିତ ହୋଇ ଦୋଳିରେ ଝୁଲନ୍ତି । ରାକ୍ଷୀ ପୂର୍ଣ୍ଣମାରେ ପୁରୋହିତମାନେ ମନ୍ତ୍ର ବୋଲି ଗ୍ରାମବାସୀଙ୍କୁ ପଇତା ଦିଅନ୍ତି ଏବଂ ହାତରେ ରାକ୍ଷୀ ବାନ୍ଧିଦିଅନ୍ତି । ଗହ୍ମାପୂର୍ଣ୍ଣିମା ଦିନ ଗୋରୁମାନଙ୍କୁ ପୂଜା କରାଯାଏ । ଝିଅପିଲାମାନଙ୍କର ଖୁଦୁରୁକୁଣୀ ଓଷା ଏହି ଋତୁରେ ପଡେ ‌। ବର୍ଷାର ରିମଝିମ୍ ସଙ୍ଗୀତ ସହ ପର୍ବପର୍ବାଣୀ ପଲ୍ଲୀ ଜୀବନରେ ମାଦକତା ଭରିଦିଏ‌ ।

ଉପସଂହାର –
ବର୍ଷାଋତୁ ଯେତିକି ଭଲ ସେତିକି ପୀଡା ଦାୟକ । ତଥାପି ଆମେ ଏହାକୁ ସ୍ଵାଗତକରୁ । କାରଣ ବର୍ଷା କେବଳ ଉଦ୍ଭିଦର ମିତ୍ର ନୁହେଁ ମାନବର ମଧ୍ୟ ମିତ୍ର ଅଟେ । ଧରାର ଶୁଷ୍କ, ନୀରସ ବକ୍ଷ ବର୍ଷାକାଳରେ ରସସିକ୍ତ ଓ ଜୀବନ୍ତହୁଏ । ଭକ୍ତ କବି ମଧୂସୂଦନଙ୍କର ଭାଷାରେ -

“ବରଷା କାଅଳ ଅଟେ ମଙ୍ଗଳ କାରୀ
ପାଲରେ ପରଜାଙ୍କୁ ବରଷି ବାରି”